Japanse Duizendknoop; Horror Story

"Ik heb nog wel een stekje voor je."

Daar begon het mee.
Klopt, ik ben altijd wel in voor een plantje. Mag best wat ruig zijn, mag best wat anders dan anders zijn.
Dit was wat anders. Mooie bladeren, snelgroeiend, weinig eisen. Ideaal om in mijn landschapstuin een gat op te vullen.
"Het kan tegen een stootje."

Hoe het heette wisten we niet. En al had ik het geweten. Dan had ik het alsnog gepoot. Lollig spul. Kom maar op.

Na een half jaar was het plantje uitgegroeid tot een manshoge plant met lange stengels en veel scheuten. Er knaagde iets in mijn achterhoofd. Wat heb ik binnengehaald?

Een bevriende herborist bracht uitkomst. Japanse Duizendknoop. Daar moet je mee oppassen was het advies. Ok. Dank je wel. Het knagen werd vreten. Internet opstarten en zoeken.
JAPANSE DUIZENDKNOOP

JAPANESE KNOTWEED

Oei oei oei! Nog erger dan ik dacht.

Overwoekerde landschappen, kerkhoven, tuinen, oevers en bermen. En niet een klein beetje overwoekerd. Totaal overwoekerd.

De volgende dag, 's morgensvroeg, met de schep er op uit. Niet meer wachten. NU er uit met die bende.

Het advies is: uitgraven, verbranden, uitputten en doodspuiten. No Mercy.

Het heeft mij drie jaar gekost om van alle uitlopers en wortelstokken af te komen. Gif was zelfs noodzakelijk, al wil ik het niet....

Sindsdien heb ik een fobie.

Een JapanseDuizendknoopFobie.

Als ik langs de snelweg rijd zie ik ze al van verre langs de kant staan. Ze wuiven zelfs naar me.
Als ik langs een riviertje wandel kom ik ze geheid tegen, ze versperren me de weg.

Op de Hoge Veluwe, overal, zelfs bij mij in de omgeving weet ik plekken waar het voorkomt, ik volg het met argusogen.

Nooit poot ik meer iets zonder dat ik naam en toenaam ken!